Ons museum is een huis vol verhalen. Als de muren zouden kunnen spreken! We gaan dit jaar veel verhalen vertellen, op allerlei manieren. Zo vertellen we hoe het Mauritshuis een museum werd. Maar we zijn ook benieuwd naar jullie verhalen over het Mauritshuis! Doe je mee?
Misschien heb jijzelf ook wel een bijzonder verhaal over jouw bezoek aan het museum. Of ken je iemand met een mooi verhaal. Een mooie herinnering. Een speciale foto. Een oude brief. Een dagboekaantekening. Een video-opname.
In 2022 brengen we zoveel mogelijk verhalen samen. Je kunt jouw verhaal of foto of filmpje via de email nu al sturen naar verhalen@mauritshuis.nl.
Paul Rem
Paul Henk Rem is een Nederlands kunsthistoricus, senior conservator van museum Paleis Het Loo en ‘host’ van televisieprogramma’s. Rem studeerde Kunstgeschiedenis en Klassieke Archeologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij is groot fan van het Mauritshuis.
De belangrijkste associatie met het Mauritshuis voor mij is dat, toen ik geboren werd, mijn vader mij liefkozend ‘Paulus Potter’ noemde. En dat dat feit een mij onbekende persoon heeft doen aanzetten tot het schenken van een reproductie van de jonge stier van Potter die in het Mauritshuis hangt. In een lijstje. Misschien gekocht in de destijds nog héle bescheiden museumwinkel. Hij heeft altijd boven mijn wieg gehangen, hij is op m’n jongenskamer gebleven tot ik een jaar of twaalf was. Ik heb altijd naar dat plaatje gestaard. Tot ik vier jaar was geworden en mijn grootmoeder zei: ‘Het wordt nu tijd dat je er heen gaat’. Ik kan me die dag héél goed herinneren. De rit van m’n woonplaats naar Den Haag. Ik meen dat we door de voordeur van het Mauritshuis zijn binnengekomen, de grote trap op. De stijgende spanning. Ik weet nog dat we bíjna het hoekje omgingen en dat mijn grootmoeder zei: ‘En nu is het zover!!’ En dat je dan geconfronteerd wordt meteen voor jou bekend beeld maar dat het zó waanzinnig groot is en indrukwekkend voor een kind van vier jaar.
Wieteke van Zeil
Wieteke van Zeil is een Nederlandse kunsthistoricus, kunstredacteur en cultuurcriticus. Zij is sinds 2003 kunstredacteur voor de Volkskrant. Sinds 2004 schrijft zij de wekelijkse serie "Oog voor Detail" in de zaterdagbijlage, waarin zij soms details van eeuwenoude kunstwerken met het hedendaagse leven verbindt.
Dit meisje [Meisje met de parel] kijkt óm, ze geeft de allereerste blik van een flirt. En binnen het oeuvre van Vermeer is het Meisje sowieso bijzonder. Vermeer schildert altijd vrouwen die juist géén aandacht vragen. Melkmeisje, de Liefdesbrief, al die vrouwen zijn in hun eigen wereld bezig en dat maakt de afbeelding vaak zo fascinerend. Ze hebben jou, de kijker, niet nodig. Het Meisje met de parel is het enige meisje dat doet wat je als man wilt dat al die andere vrouwen doen, namelijk jou opmerken!
Het allereerste moment dat jij op een perron loopt, een meisje in de verte ziet en jij wordt bevestigd in het feit dat ze jou ook heeft opgemerkt. Heel universeel maar ik zou in de kunst ook wel eens een man willen zien die zo kijkt!
Epco Runia
Epco Runia werkte van 1999 tot 2017 in het Mauritshuis, eerst als Conservator presentatie [1999-2012], daarna als hoofd Educatie [2013-2017]. Hij is tegenwoordig hoofd Collectie en Educatie in het Rembrandthuis in Amsterdam.
Het publiek is tegenwoordig veel mondiger dan het vroeger was. En het publiek is groter, er zijn gewoon méér mensen in het museum. Toen ik net in het Mauritshuis werkte, bezochten 200.000 mensen het museum. Toen ik er wegging waren het er 400.000 en nog meer. Dus een verdubbeling. Ook een breder publiek, in het begin was het vooral het hoger opgeleide publiek waarvoor kunst iets was dat niet ter discussie stond. Kunst is goed en interessant voor dat publiek. Daar moet je je in verdiepen, vindt dat publiek. Dat is nu anders. Mensen willen nu eerst begrijpen waarom kunst zo belangrijk is en willen zich er verbonden mee voelen. En voor ons, als musea, is het belangrijk dat zij zich er verbonden mee voelen zodat we draagvlak hebben dat het publiek begrijpt dat het goed is om daar geld aan uit te geven en om te bewaren. Dus aan de ene kant informeren we mensen meer, we proberen mensen er meer bij te betrekken.
